Kuratorka Dobrila Denegri o wystawie "Transfashional"
Dobrila Denegri (ur. 1970) – serbska historyczka sztuki.
Czy sztuka i moda potrafią odpowiadać na aktualne problemy społeczne, ekonomiczne, kulturowe i ekologiczne oraz kształtować nowe paradygmaty? Tematem prezentacji Transfashional jest zaangażowanie i wkład artystów i projektantów w te kwestie. Na pokaz składają się prace twórców u progu kariery z Wielkiej Brytanii, Polski i Austrii.
Projekt Transfashional zapoczątkowany został cyklem sesji, w ramach których kreator mody Hussein Chalayan oraz kuratorzy José Teunissen (Arnheim Fashion Biennial), Susanne Neuburger (MUMOK – Museum moderner Kunst Stiftung Ludwig Wien), Barbara Putz-Plecko i Beatrice Jaschke (Die Angewandte) współpracowali z artystami i projektantami młodego pokolenia aktywnymi na pograniczu mody i sztuki. Inicjatywa ta stymulowała działania oparte na współpracy i eksperymencie, które dawały początek nowym dziełom i przekraczały granice pomiędzy dyscyplinami.
Podejmując refleksję nad otaczającym je światem, młode pokolenie artystów i projektantów podkreśla potrzebę gruntownego przewartościowania procesów produkcji i wynikających z nich relacji społecznych. Odwracają się oni od przemysłu modowego i charakteryzującego go ultra-szybkiego rytmu produkcji. Poszukują alternatyw, stymulując i inspirując produkcję nowego rodzaju – nie dóbr, lecz idei. W rzeczy samej, wiele ich wytworów cechuje nie tyle zdatność do noszenia czy funkcjonalność, co krytyczny, zaangażowany i konceptualny charakter. Postrzegać je można jako symbole i symptomy ducha naszych czasów.
W wideo-eseju Niweczenie (Unmaking), pracująca w Wielkiej Brytanii artystka Lara Torres wzywa widzów, by zatrzymali się i zastanowili nad tym, jak moda powstawać będzie w przyszłości. Narracja wizualna składa się tu z serii performatywnych gestów, takich jak prucie, rozszywanie i rozdzieranie, poprzez które budowana jest świadomość symbolicznego znaczenia nici, fragmentu oraz wszystkiego, co staje się materialnym śladem ludzkiej egzystencji. Praca Anny Sophie Berger zatytułowana Zniknęła 1 (She Vanished 1) w podobny sposób przywołuje nieobecność, utratę i ogólny stan oddalenia, natomiast praca Any Rajčević kwestionuje możliwość nowych początków: jej rzeźby, które można na siebie założyć, przyjmują postać długich rogów, uruchamiając zarówno pradawne, jak i futurystyczne konotacje. Kate Langrish-Smith popycha pojęcie zdatności do noszenia i funkcjonalności jeszcze dalej. Jej powiązane z ciałem rzeźby to enigmatyczne urządzenia performatywne wytwarzające specyficzną choreografię ruchu i postawy ciała, zachęcając i prowokując widzów do interakcji. Używając języka artystycznej analizy Manora Auerspeg zastanawia się nad ogólną formą wystawy. Wyciągając pojedyncze nici, śledzi proces przekształcania się tkaniny. Kiedy pierwotna struktura tkaniny podlega zniszczeniu, relacja ze środowiskiem zmienia się.
Kilkoro artystów kieruje swoją uwagę na potencjał wykorzystywanych materiałów. W kolekcji Wybacz mi kurz (Excuse My Dust), Christina Dörfler-Raab, razem z performerką Jasmin Schaitl, używając niszczących i żrących substancji, eksperymentuje z różnymi procesami zanikania, podczas gdy Afra Kirchdorfer tworzy modularne systemy składające się ze wstążek i geometrycznie wyciętych kawałków materiału, które można bez końca układać i przekładać na ciele. Składanie dzieła przybiera postać zabawy w przeprojektowywanie, a także refleksji nad samym pojęciem „prêt-à-porter”. W swojej nowej instalacji site-specific grafik Maximilian Mauracher podejmie działania na polu przekładu znaków graficznych/faktur na tkaniny.