JAN TARASIN
Wystawa malarstwa

 

Wernisaż: czwartek, 3 października 2019 o godzinie 19.00
Wystawa: 3-21 października 2019

 

Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Warszawa, ul. Świętokrzyska 32

 

Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej przygotowała wystawę obejmującą kilkadziesiąt prac ze wszystkich okresów twórczych. Najwcześniejsze z pokazanych obrazów pochodzą z lat 50-tych. W zestawieniu prac z kolejnych dziesięcioleci wyłania się proces kształtowania i rozwoju malarskiego idiomu Jana Tarasina, a w nim - złożonej relacji między figuratywnością i abstrakcją. 

Jan Tarasin urodził się w 1926 roku w Kaliszu. Już w dzieciństwie wykazywał zainteresowanie sztuką, rysując oraz kolekcjonując reprodukcje mistrzów. Studia podjął w 1946 roku na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, w pracowniach malarstwa prof. Zygmunta Rudnickiego, Zbigniewa Pronaszki i Wacława Taranczewskiego oraz pracowniach grafiki prof. Andrzeja Jurkiewicza i Konrada Strzednickiego. Twórczość Tarasina szybko zaczęła wzbudzać uznanie, czego wyrazem jest jego udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie (był wówczas studentem II roku). Krótko po ukończeniu studiów (w 1951 roku) mówiono o nim w środowisku jako o jednym z najlepszych artystów młodego pokolenia. Od 1962 roku dołączył do Grupy Krakowskiej, zaś w następnych latach podjął działalność pedagogiczną (w tym na Wydziale Architektury Wnętrz ASP w Krakowie, a w ASP w Warszawie objął samodzielną pracownię malarstwa – w 1985 roku nadano mu tytuł profesora zwyczajnego, zaś w 1987 roku został rektorem uczelni; funkcję tę pełnił do 1990 roku).

Na przestrzeni lat sztuka Jana Tarasina ewoluowała, z biegiem czasu ulegając coraz większemu „uabstrakcyjnieniu”, choć nigdy nie oderwała się całkowicie od nurtu figuratywnego. Wczesny okres twórczości zasadzony był na realizmie, powstawały wtedy cykle litografii, dotykające zagadnień egzystencjalnych („Nowa Huta i jej mieszkańcy”) i martwe natury. Już w drugiej połowie lat 50. realizm zaczął stopniowo ustępować nowemu językowi, odzierającemu przedmioty z definiujących je kształtów. Prace niekiedy bliższe bywały kaligrafii i pismu obrazkowemu, co było pokłosiem fascynacji Dalekim Wschodem – w latach 60. Tarasin wyjechał zresztą do Chin i Wietnamu w ramach stypendium. Mniej-więcej w tym okresie dzieła artysty zaczęto prezentować publiczności międzynarodowej, na wystawach m.in. w Paryżu i Holandii. Epizodycznie powstawały też wtedy reliefy z zastosowaniem elementów organicznych, jak np. liści. Ten rozdział twórczości nie trwał jednak długo i już w pracach z lat 70. dominowały elementy-znaki umieszczone na jasnym tle, poprzecinanym szeregami linii. Dalsza droga artystyczna polegała w dużej mierze na konsekwentnym rozwijaniu podjętego języka artystycznego, pogłębionej eksploracji relacji przedmiotów między sobą oraz ich dynamiki, budowania sekwencji, rytmów z odrealnionych kształtów, zapisu rzeczywistości przefiltrowanej przez specyficzny „alfabet” Tarasina. Niekiedy były to ciemne plamy koloru nałożone na gęsto tkaną sieć przecinających się prostych, czasem pokrewne literom, innym razem – kolorowe, zgeometryzowane formy, raz osadzone jakby w pejzażu, a kiedy indziej na abstrakcyjnym tle. Elementy rzeczywiste zestawiane bywały z elementami niezdefiniowanymi. Artysta to się przybliżał do realizmu, to znów od niego oddalał. Wszystko to podporządkowane było określonej harmonii, jakby regule rządzącej światem. Podjętą tematykę Tarasin realizował nie tylko na polu malarstwa i grafiki. Był także fotografem oraz eseistą.

W 2005 roku Jan Tarasin został uhonorowany Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych na całym świecie. Artysta zmarł w Warszawie w 2009 roku.

 

Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Warszawa- Bruksela