https://www.facebook.com/GaleriaWystawa/

 

"DON’T TALK SO MUCH"
Lalka, przedmiot nacechowany ambiwalentnie, w kulturze Zachodu nawet w sferze językowej obarczona dość negatywnymi konotacjami, stała się na kilka dobrych lat źródłem inspiracji wielu moich prac. Wśród mojej kolekcji starych lalek występują głównie porcelanowe, oraz drewniane, o kompozytowej budowie ciała. 
W zabawie lalką bawiący się każdorazowo buduje od nowa świat obrazów i nieustannie rozwija sieć relacji pomiędzy sobą a animowanym obiektem. Jak zwraca uwagę Radosław Filip Muniak w „Efekcie lalki” konwencja lalkarska zakłada, że dopóki lalka nie jest animowana (to jest nie siedzi lub wisi), nie gra i tym samym jest martwa, starołacińskie słowo cadaver (trup) pochodzi od cadere (upadać), co jest symptomem utraty życia. 
Zabawa lalką odbywa się według pewnych niepisanych reguł, z jednej strony zakłada zgodę na sztuczność, z drugiej opiera się na szczerości intencji, jest to gra z samym sobą, wyobrażanie sobie, że „coś” jest „kimś” .
Rzecz opiera się na umowie, która w skrócie można by było streścić słowami „ja wiem, że nie jesteś prawdziwa, ale będę udawać, że żyjesz i czujesz”. 
Od strony fizycznej lalka przypomina człowieka. Nie będąc jego kopią działa jak lustro, w którym ten nieustannie się przegląda.
Lalkę słyszymy jedynie w sytuacji, gdy sami udzielimy jej głosu. Możemy odebrać jej życie w sposób symboliczny. Lalka jako kublerowski “Prime Object” należy do rzeczy nieśmiertelnych, możemy zniszczyć jej formę materialną, ale zawsze na jej miejsce pojawi się druga. 

Magdalena Boffito

Urodzona w Warszawie. W latach 1998-2003 studia w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Grafiki. Dyplom z wyróżnieniem za cykl prac litograficznych zatytułowany „Mój bestiariusz” w pracowni litografii pod kierunkiem prof. Władysława Winieckiego. W roku 2003 stypendystka Fundacji im. Tadeusza Kulisiewicza. W latach 2006/2007 otrzymała stypendium zagraniczne Ministerstwa Kultury oraz Rządu Włoskiego realizowane w Akademii Sztuk Pięknych w Turynie, a następnie stypendium Instytutu Kultury Włoskiej w Krakowie realizowane we Florencji. Autorka m.in. publikacji monograficznej „Władysław Winiecki – Wielki Wodewil”. Od 2009 roku związana z macierzystą uczelnią. Prowadzi zajęcia w Pracowni Litografii dla studentów I–II roku.