PERSONAL STRUCTURES – Identities,
wystawa towarzysząca 58 Międzynarodowej Wystawy Sztuki — La Biennale di Venezia
9 maja – 24 listopada 2019
Palazzo Mora
Błażej Ostoja Lniski
OSTOJE OBRAZÓW / REFUGE OF IMAGES
Kurator: prof. Dorota Folga-Januszewska
Ostoje obrazów to miejsca, gdzie Instynkt sztuki1 na nowo wydeptuje ścieżki kultury. W sąsiedztwie natury i wiatru – myśli i wyobraźnia odradzają się niezależnie od medium. Fenomen dziedziczenia instynktu obrazu jest dzisiaj przedmiotem fascynacji nauki. Sztuka spotyka wiedzę i odkrywa źródło twórczości. Koniec drugiej dekady XXI w. jest dobrym czasem by przypomnieć rozważania Jeana Dubuffeta, jego zdecydowaną i osadzoną ponad konwencjami postawę „patrzenia” jako źródła energii. Patrzenie potrzebuje dzisiaj znowu reset’u. Powrotu do punktu wyjścia, refleksji, odwrócenia wzroku w stronę wiatru.
Obrazy Błażeja Ostoja Lniskiego, rzeźby i malunki na szkle Włodzimierza są takim wiatrem widzenia. W porywach niosą MATRYCE, źródła obrazów, z których C. G. Young wydobywał archetypy, a J. Lacan dostrzegł sublimację2. Obrazy napiętnowane fakturą czasu, znakami natury, rzeźby – archetypy i klocki z drzeworytem oczekujące na ciąg dalszy.
Wystawa OSTOJE OBRAZÓW to przypomnienie źródła, ekologiczna reakcja niezgody na morze symulakrów, a jednocześnie POCZĄTEK ekosztuki, w którym EKO zwiastuje bezpieczeństwo – Ostoje.
Przypisy:
1 To odwołanie do słynnej książki Denisa Duttona, Instynkt sztuki. Piękno, zachwyt i ewolucja człowieka, tłum. Jerzy Luty, Copernicus Center Press, Kraków 2019. Kiedy w 2009 r. ukazała się w języku ang.: The Art Instinct: Beaty, Pleasure and Human Evolution, wyd. Margit Dutton 2009, Steven Pinker napisał, że ksiązka ta wyznacza przyszłość humanistyki.
2 Sublimacja „wynosi obiekt do godności RZECZY”. Paul Moyaert, Sur la sublimation chez Lacan: quelques remarques, [w:] La pensée de Jacques Lacan. Questions historiques – Problèmes théoriques, red. Steve G. Lofts, Paul Moyaert, Éditions Peeters, Louvain-Paris 1994, s. 125-146.