Bardo / Mateusz Dąbrowski, Jakub Wróblewski

Kuratorka Julia Harasimowicz

 

Wernisaż wystawy 1 marca 2019, g. 18

Wystawa czynna 2 – 8 marca 2019 (pn – sb 12 – 18)

Galeria Salon Akademii

Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie

Krakowskie Przedmieście 5, wejście od ul. Traugutta

---

Bardo (skt. antarabhawa; Wylie: bar do) – w dosłownym tłumaczeniu to stan pośredni. Pojęcie buddyjskie z języka tybetańskiego określające każdy przejściowy stan egzystencji: życie, medytację, sen, śmierć. Najczęściej używane w odniesieniu do stanu pośredniego pomiędzy śmiercią a kolejnymi narodzinami.

Artystyczno-badawczy projekt Bardo, prowadzony od 2013 roku przez Mateusza Dąbrowskiego i Jakuba Wróblewskiego, podczas kolejnych odsłon odnosi się do popularnych terminów z pogranicza nauki i mód intelektualnych. Artyści wypracowali szczególny model współpracy. Tworzą zawsze dwa autonomiczne projekty, połączone przestrzenią ekspozycji i motywem przewodnim. Embodiment to trzecia odsłona cyklu, powstała po sześcioletniej przerwie od pokazania poprzedniej. Tytuł najnowszej prezentacji, nie do końca przekładalny na język polski, szeroko tłumaczyć można jako ucieleśnienie lub wcielenie.

Pokaz w Salonie Akademii jest podsumowaniem nie tyle samego projektu, co przede wszystkim ostatnich poszukiwań formalnych obu twórców, które pozwoliły im na nową jakość interpretacji wybranego hasła. Bardziej niż na intelektualnej analizie zależy im na afektywnym kontakcie publiczności z powstałymi pracami.

Mateusz Dąbrowski kontynuuje swoje poszukiwania związane z ruchem i techniką. Punktem wyjścia dla artysty jest refleksja nad naturą technologii, w której próbuje wyjść poza myślenie w opozycjach natura–kultura, szuka uniwersalnych cech wspólnych. Skupia się na znaczeniu samego terminu wcielenia i ucieleśnienia, analizuje możliwości przełożenia nad materię idei.

Jakub Wróblewski bada zagadnienie ucieleśnienia poprzez interaktywne doświadczenie VR. Efektem przemyśleń jest gra z niemal już klasyczną transhumanistyczną fantazją o przedłużeniu życia za pomocą świata wirtualnego. Artysta nawiązuje do genezy projektu, czyli tybetańskiego bardo, jako przestrzeni indywidualnego przeżycia śmierci. Zaprojektowane działanie wymaga od widza pełnego i samotnego uczestnictwa w wirtualnej rzeczywistości. Artyści zrezygnowali w całości z przywiązania do konkretnego medium i koncentrują się na wzbudzeniu poczuciu zawieszenia u widza.

Julia Harasimowicz